Vandaag heb ik de oprichtingsakte mogen ontvangen van een stichting waar ik bestuurslid van ben. De stichting is opgericht door mede enthousiastelingen uit verschillende disciplines. De stichting gaat opleidingen verzorgen voor vastgoedmedewerkers van Rijkswaterstaat. We hebben hiervoor een bijzondere aanpak ontwikkeld, die dusdanig goed in de smaak viel dat de keuze in de aanbesteding op ons gevallen is.
Rijkswaterstaat wilde beslist geen 9 tot 5 powerpoint presentatie waarbij een deskundige oreert over een voor hem of haar zeer bekend terrein. De opleiding moest actief, praktijkgericht en deelnemers moeten ook getriggerd worden om van elkaar te leren. Deze vraag sprak ons erg aan. Wijzelf worden namelijk ook minimaal twee keer per jaar geconfronteerd met een lange dag luisteren in het kader van de verplichte permanente educatie.
De aanpak die wij gekozen hebben is bedacht door een aantal enthousiastelingen. Enthousiast over het brede vak van grondverwerving en enthousiast over kennisoverdracht. Dit heeft inmiddels geresulteerd in een stichting met vier verschillende bestuursleden. Ondergetekende mag als rentmeester aanschuiven. Een ervaren taxateur brengt ook vastgoedkennis in. Een advocaat gespecialiseerd in grondzaken en onteigeningen zal op zijn vakgebied inbreng leveren. Ten slotte moet een volleerde coach en vaardigheidstrainer niet alleen de deelnemers vaardigheden bijbrengen, maar ook de ander drie bestuursleden in toom houden en zorgen dat de didactische uitgangspunten niet uit het oog verloren raken. Je merkt namelijk al snel dat vakidioten direct de neiging hebben om enorm uit te wijden over allerlei interessante onderwerpen. En welk onderwerp is nu niet interessant...... De meest uitdagende opgave is dus voor het vierde bestuurslid.
De gekozen aanpak geef ik nog niet prijs. Eerst de deelnemers verrassen en een pilot draaien.
We hebben inmiddels al wat eerste sessies achter de rug over de grote lijnen van de inhoud van de cursus, zowel met het stichtingsbestuur als met de opdrachtgever. Je merkt dat vier ervaren mensen bij elkaar heel snel heel productief kunnen zijn. Toch merk je ook al weer dat we ons de kunst van het beperken nog niet meester hebben gemaakt. Veelvuldig wordt een nieuw interessant onderdeel naar voren gebracht om vervolgens te constateren dat de cursusduur toch echt te beperkt is. Dit gebeurt ook de betrokken mensen van de Rijkswaterstaat. Kennelijk zorgt de breedte van het vakgebied van grondzaken voor een vorm van natuurlijke selectie waarbij enkel mensen met een brede interesse dit werk gaan doen.
Tot nu toe een enthousiast stichtingsbestuur en een enthousiaste opdrachtgever dus. In elk geval een klus waar je veel energie van krijgt en je weer realiseert hoe veelzijdig en afwisselend ons werk eigenlijk is.
Over de verdere voorbereidingen en de uitvoering zal ik vast later nog wel eens verslag doen.
